Թարգմանություններ

Դավիթ Սամոյլով

Թարգմանությունը` Վարդիկ Վարդազարյանի

******

Առաջին ձյունը

                                  

Գալիս է մի պահ,

Երբ հոգնում է ջուրն անգամ:

Կնշանակի առաջին ձյունը,

Հրես, ուր որ է, կթակի դուռը:

Ջուրը հոգնել է անձրևից հետո

                        առվակ լինելուց,

Արմատից-ցողուն վերելք,

Երկնքից-երկիր վայրէջք անելուց,

Ջուրը հոգնել է անվերջ երգելուց

                        ու կոհակվելուց:

Այնպես ուզում է պառկել, քուն մտնել,

            անշարժանալ ու չխոխոջել:

Ու արճճե գորշ երկնքի տակ

Խոնջանում է. անվճիտ, անփայլ:

Ջուրը հոգնել է ինքը իրենից:

Իսկ զգացմունքները՞:

Կհրաժարվի, երբ սառցակալի,

Ու էլ չի երգի, էլ չի կարկաչի

Զընգ, զընգ, կզնգա, ինչպես զրահը:

Ճիշտ է, հեռու է խոր լռությունը,

Բայց վերջանում է ճամփախաբանքը:

Հողը դեռ սև է, սակայն

Արդեն սառել է ճամփաբաժանը:

Հրես, ուր որ է, ամենուր` օդում,

Պարը կսկսի

Առաջին Ձյունը:

*******

Հմայքն ամայի պուրակի,

Երկչոտ արևը նոյեմբեր ամսվա,

Սրանից պարզ ու տանջալի

Շուրջս էլ ոչինչ չկա:

Եվ այդ համր անդորրության մեջ

Խորասուզվել են, անշարժացել,

Սոճիների շարքերը կոպիտ,

Կնձնենիները` վտիտ:

Քամուց սրսրթում, թրթռում է դեռ,

Անշարժ ջուրը պուրակի…

Ժամանակը, ուր որ է, կկիսվի,

ՙԱյժմ՚-ի ու ՙերբեք՚-ի:

******

Քաղցր կյա՞նք: Հոսք ժամանակի:

Դանդաղ մահացող այգի:

Եվ դա այդպես է ի վերուստ:

Եվ դա` անկախ ինձանից:

Բայց և այնպես, կա ինչ որ մի բան,

Անկասելի, դանդաղ այդ հոսքում.

Գուցե դա նշան է գաղտնի

Եվ լուր հավերժական այն կյանքի:

Աշուն է: Սարյակները չվեցին:

Քամին ծառերի արանքից հնչում է

                                   բազմալար:

Տխուր է, բայց հենց այդ ժամերին

Այնքան լավ է, այնքան անհոգ,

                                   որ կարելի է խենթանալ:

******

Մի բոսոր տերև գողունի

                        ընկավ կանաչին,

Մերկացավ կարծես սիրտն անտառի

                        այդ ակնթարթին,

Պատրաստ փորձությունների

                        ու տառապանքների:

                       

Կրակ կտրած մի փունջ

                        բոցավառվեց հանկարծ,

Ասես գավաթի ունկին հպվեցին

Երկու հազար շուրթեր կիսաբաց:

Մոտիկ անտառը բոսորվեց շանթից,

Շառագունեցին ամպերը ցոլքից:

Տերևների  տոն էր ծորուն

Եվ երկնքի հանդարտ վեհություն:

Մի անծայրածիր մայրամուտ էր դա,

Որ տեսնում էի առաջին անգամ:

Կարծես երկիրը ծնվում էր նորեն

ըւ Ես քայլում էի բախտին ապավեն:

*******

Աշուն

Նահանջի մեջ այդ

                        կա մի վեհություն,

Երբ անտեսելով     

                        կորուստներն անթիվ

Գնում է դեպի 

                        անսահմանություն:

ՈՒ չի փակում դռներն ամուր

                        սառնամանիքի, ձյուների դիմաց,

ՈՒ չի ընկրկում, անգամ թաքուն,

                        եղանակի դեմ` անսանձ:

ԵՎ կարելի՞ է այդքանից հետո,

                        միայն թուլակամ փախուստ համարել

Վեհաշուք, հպարտ

                        Նահանջը Աշնան…

******

Սերգեյ Եսենին

Կապույտ մշուշ: Առատ ձյուն:

Լուսնի գունատ, դողդոջ լույս,

Այնքան տխուր, դառն ու անուշ,

Անցած գնացած օրերի հուշ:

Լուսնյակ մի գիշեր, ամենքից թաքուն,

Մաշած գլխարկս գլուխս քաշած,

Լքեցի տունն իմ, առանց համբույր,

Իսկ դրսում ձյուն էր, ոնց սորուն ավազ:

Հիմա դարձել եմ տունն իմ հայրենի,

Հիշու՞մ են դեռ ինձ, թե մոռացել են,

Ինչպես պանդուխտ մի վտարանդի

Տխուր կանգնել եմ բակում հյուղակի:

Սամույրի մորթուց իմ նոր գլխարկը

Լուռ ճմրթում եմ, դժգոհ, սրտնեղած,

Պապիս եմ հիշում, հիշում եմ տատիս

Ու փխրուն ձյունը լուռ գերեզմանի:

Հանգիստ է այնտեղ: Մենք էլ կննջենք,

Եվ ապրողները, և որ կծնվեն ու կապրեն էլի,

Սրա համար եմ ես սիրում մարդկանց

Եվ ուզում լինել մեկը նրանցից:

Ու հեկեկանքս հազիվ զսպելով,

Տխուր ժպտում եմ, մարած հայացքով,

Կարծես հյուղակն այս ու այս ծեր շանը

Տեսնում եմ վերջին, մի վերջին անգամ: