Բոնուս` սթրեսի դիմաց

Կյանքս համատարած սթրեսների շարան է: Մտածում եմ, եթե հայտնի քաղաքակիրթ երկներից

մեկում ապրեի, դատի կտայի և հակասթերսային փոխհատուցման գումարներով ոտս ոտիս գցած լավ

էլ կապրեի: Բայց քանի որ մեր երկրում դեռևս նման բան չկա` այսպես էլ ապրում եմ` անհատույց

սթրեսային վիճակում: Սթրեսի` հնուց եկող շատ պատճառներ կան, բայց դառնամ և խոսեմ մերօրյա

պատճառների, հենց, ասենք, վերջին ընտրությունների մասին: Ինձ սթրեսային վիճակի է հասցնում

այն միտքը (պատճառը բացահայտված չէ), թե ինչո՞վ են զբաղվելու չվերընտրված, այսինքն`

նախկին պատգամավորները, նամանավանդ մի քանի հայտնի դեմքեր (անուններ չտանք): Արդեն

քանի տարի այդ մարդիկ սովորել էին իրենց աթոռին, իրենց կոճակին, իրենց լսափողին, միայն

իրենց հատուկ բառակապակցություններին, էլ չեմ ասում` իրենց աշխատավարձին: Հիմա ո՞նց են

ապրելու առանց այդ ամեն ինչի:

Կամ պակա՞ս սթրես է, որ քեզանից բացի մնացածը կամ միլիոն են շահում, կամ ավտոմեքենա:

Արի ու դիմացիր:

Սթրեսի լուրջ պատճառ են նաև հեռուստատեսային ինտելեկտուալ խաղերը: Որպես նախկին

գերազանցիկ հետևում եմ դրանց, և ամեն անգամ մեկ-երկու սթրեսն անպակաս է ինձնից:

Ո՞ր մեղքիս համար` չգիտեմ: Եթե միլիոն վաստակելու ցանկություն է դրսևորել, ասենք,

լեռնամետալուրգը, ես աղոթում եմ, ար հարցը ոչ լեռներին առնչվի, ոչ էլ առավել ևս,

մետալուրգիային: Եթե խաղացողը ֆիզիկոս է` հարցը թող շրջանցի ֆիզիկան, իսկ եթե

լեզի և գրականության մասնագետ է... Դուք էլ նկատած կլինեք, որ մարդիկ ֆանտաստիկ

անտեղյակություն են ցուցաբերում հատկապես իրենց մասնագիտությունից: Օրինակ օտար

լեզուների համալսարանի ուսանողը կարող է չիմանալ, որ «Մարդակային կատակերգության»

հեղինակը Օնորե դը բալզակն է: Կամ բարձրագույն կրթությամբ, բարետես երիտասարդը շատ

հանգիստ կարող է ասել, որ սարդարապատի ճակատամարտը «հավանաբար տեղի է ունեցել 20-

րդ դարում» (իրեն այդպես է թվում)... Սրանից էլ ուժեղ սթրեսի պատճա՞ռ: Նմանատիպ մեկ

այլ հեռուսատախաղի ժամանակ լուրջ ու երկար (շատ երկար) հարցերի կողքին, մեկ էլ, որպես

երաժշտական հարց, կարող է հնչել ռուսական ժամանակակից էստրադայի որևէ երգչի կատարում:

Որ ի՞նչ...

Ծանր սթրեսը հաղթահարելու մղումով փոխում եմ ալիքը, և «Գյուլնարա, սիրուն Գյուլնարա…» :

Աստված իմ, այս էլ ո˜րերորդ անգամ…Լռության մեջ հանգստություն գտնելու ակնկալիքով

անջատում եմ հեռուստացույցը, բայց ներքևի հարկից, վերևից և կողքերից մանկահասակ աղջկա

կեղեքիչ ձայնը շարունակում է. «Գյուլնարան խալիչա է գործել, խան»…

Հունիսի 1-ին հայոց լեզվի քննությունն ինձ հետ ոչ մի կապ չուներ, բայց էլի սթրես տարա: Նախ

սիրտս ահով լցրեցին այդ արկղերը, որ Լոնդոնից Երևան հասան ու ձեռքից ձեռք անցնելով` հասան

քննասենյակներ, հետո այդ “խաչիկ-մաչիկ”-ային, երկար-բարակ բացատրություններով տեստերը:

Միակ հուսադրողը բանն այն էր, որ ես, փառք Աստծո, քննություն հանձնողների մեջ չէի:

Վերջերս էլ ուղղակի մղձավանջային երազներ եմ տեսնում Մատենադարանի շուրջ ծավալված

թվայնացման, թե՞ թվանշացման աղմուկի պատճառով: Երազներիցս մեկում նույնիսկ

Մատենադարանի շենքն էին ԱՄՆ տեղափոխել…

Եթե սթրեսների պատճառը միայն հեռուստացույցը լիներ կանջատեի ու չէի էլ միացնի, բայց

պատճառներն ամենուր են: Դռան զանգը տալիս են` վախենում եմ բացել, կամ եհովայի վկաներն

են, կամ էլ օգնություն են խնդրում: կեսգիշերն անց մի քանի հաբ կուլ տալուց, տիբեթական քնաբեր

վարժություններից հետո հազիվհազ աչքս կպչում է, մեկ էլ բակում շարված ավտոմեքենաներից

մեկը սկսում է աղիողորմ “ճչալ”: Դե, եկ ու մի խենաթանա: Այսինքն հետո գոնե հակասթրեսային

ինչ-որ փոխհատուցում ստանայի: Դա էլ իմ «բոնուսը» կլիներ:

Վարդիկ Վարդազարյան 2009  / եթեր շաբաթաթերթ/